TEKST

M’n vader was een ontzettend leuke man. Er schoot me een mooie anekdote te binnen. We gingen eten in ‘het Volkshuis’ in Zutphen. Pannekoeken met een hele club. In het restaurant werken allerlei mensen, die het in de ‘gewone’ horeca niet zouden redden. Syndroom van Down, mongolen, bijvoorbeeld. Heel charmant.

De bestellingen opnemen is al een feest. De ober van die avond, kon schrijven en dat zou hij doen ook. Voluit, een pannekoek met spek en stroop’ en bij de volgende ‘een pannekoek met kaas’ en bij de daaropvolgende weer ‘een pannekoek met spek en stroop’. Heb je haast, ga er niet eten, zou ik zeggen. Anders wel.
Ze waren heerlijk in ieder geval en uiteindelijk had ook iedereen de goeie. Kom er maar eens om in een hippe Amsterdamse gelegenheid.

Toen de hele club z’n pannekoeken, ijsjes en/of koffie op had, vroeg m’n vader de rekening. De ober liep weg en sloeg achter in het café aan het rekenen, geholpen door de baas. Toen ze klaar waren kwam hij naar onze tafel en zei: ‘tweeënzeventig euro twintig’ (ofzo). Geen ‘dat is dan…’ ervoor, of nog erger “dat wordt het …’
Pa pakte vijfenzeventig euro uit zijn portomennee en gaf ze aan hem; ‘het is goed zo, de rest is voor jou.’
De ober zei niets, draaide zich om en liep, met z’n wat bozige loopje weg. Halverwege stond hij stil, draaide zich om en kwam teruglopen.
“Dan krijg ik nog wel twintig cent van je!”
“Ah ja, tuurlijk”, reageerde m’n vader, pakte het en gaf het hem.
Weg was de ober weer. Dat was rechtgezet..