Dr. Oetlul
Lang voordat opdrachtgevers vroegen of je een rimpel ‘weg kon shoppen’ of dat er ‘wat meer blaadjes aan de boom kon- den’, was er al het probleem van de rechten (meestal onzin). Bij vriend Joost, tester van de hallucinerende werking van onze levensmiddelen bijvoorbeeld. Ik vroeg ’m voor een foto Dr. Oetker te testen, maar ‘daar gaan ze moeilijk over doen’, zei de opdrachtgever. Zo ontstond dr. Oetlul. Een beetje van mezelf….
Mevr. Ulenberg
Jurgen en ik gingen mevrouw Ulenberg fotograferen in een bejaardentehuis in de Kinkerstraat in Amsterdam. Wat een schatje. We vroegen of ze haar televisie aan kon doen, zodat er licht op haar zou schijnen. ‘Die doet het al heel lang niet meer’, antwoordde ze. We hadden haar uitgelegd dat de foto voor een theateraffiche was, dat vond ze best. Ze kreeg niet vaak bezoek en vermaakte zich prima. Dat we een kraai op haar stoel zouden photoshoppen, hebben we niet verteld, maar ik denk niet dat dat de pret gedrukt had. Toen Jurgen haar televisie weer ‘maakte’ door de stekker in het stopcon- tact te doen, kon haar dag niet meer stuk. Zoals ik wel vaker vind bij theater: het affiche was beter dan de voorstelling.
Volkomen kôt
De laatste keer dat Karin en haar vriendinnen Toneelgroep Oostpool hadden ‘geprobeerd’, was er sprake van publieks- participatie: ‘Wat heb jij mooie borsten, zijn die van jezelf ?’ vroeg een actrice. Nooit meer naar Oostpool! Ze gaan wel naar andere theaterstukken, zijn allemaal ‘hoger opgeleid’ en lezen boeken. Herkansing dus. Toen Karin er ’s nachts van thuiskwam, lag ik al te bed, maar werd wakker. ‘Hoe was het?’
Volkomen kôt! Vonden we allemaal. Uit de kleren, veel schelden en vloeken. Dat werk!’
De volgende ochtend ging het door op de Whatsapp. Dezelf- de dames die een film wel eens ‘tegen vinden vallen’ of een concert wel eens ‘veel van hetzelfde’ vinden, gingen hier in de overdrive: ‘helemaal ruk’, “zwaar klote’.
Maandag in onze krant de recensie. 5 sterren. Energiek en toegewijd, eerlijk en heftig! Niets op aan te merken.
Raar. Wat is hier aan de hand? Hebben de dames te weinig kennis van theater? Waren zij de enigen in de zaal die het ruk vonden? Of ligt het probleem bij de recencent? Kleren van de keizer. Voor wie schrijft hij eigenlijk? Bijna jammer dat ik niet gegaan ben. Ik had toch graag een iets beter gefundeerde mening gehad (en laten horen).
Lichaamsbeharing
Over lichaamsbeharing, dan maar een keer. Je kunt er met goed fatsoen niet meer omheen. Scheren of niet scheren? Alles? Vorm?
‘Gadverdamme, jij hebt haar onder je oksels’, zei jaren gele- den een keer een vriendinnetje van de jongens op het strand tegen me. Moeilijk. Zo’n geschoren borst als die gast op de foto vind ik ook niks. Het is toch een beetje als met de voor- tuin: geen zooitje, zeker geen bedachte tuinarchitectuur, het zevenblad weghalen (voor de buren). Beetje bijpunten, zeg maar. Maar ja
Overspel
Overburen verzorgde de campagne voor Leven met Oranje in Beeld en Geluid, Hilversum. Leuk.
De tentoonstelling ging over het contrast tussen de privé -en de professionele levens van de Oranjes. Daar kwam het idee voor het kaartspel vandaan. Beatrix was in haar privé- leven een dame (D) of vrouw (V) en als ze aan ’t werk was natuurlijk Koningin (Q). Daar kun je leuk mee spelen: heer/ koning en zo. Tuurlijk zijn er ook mindere combinaties. Wie zijn de boeren!? En de jokers; dat werd een probleem. Edwin de Roy van Zuydewijn? Christina? Greet Hofmans? Dat mocht natuurlijk allemaal niet. De royaltyverslaggevers? De kinderen? Saai.
Ik stelde nog voor om de bij-mannen van Beatrix te doen. Lubbers, Laurens Jan Brinkhorst? Er zijn vast wel mensen, die er nog eentje weten.
’Wat een onzin’, zei m’n moeder. ‘Dat is helemaal niet waar!’ Dat betwijfel ik. De genen van vaderskant, die ondeugende blik, een langzaam afhakende echtgenoot. Waar rook is, is vuur. Haha, weet ik veel, kan me ook niks schelen, maar het idee sprak me aan!
Babette leeft
Op een rommelmarkt, zomer 2014 in Frankrijk, lag een lelijke gouden lijst met deze foto erin. Meteen verliefd. ‘Combien cette photo?’
De man keek me raar aan. Hij had mooiere foto’s staan. ‘C’est ma grand-mère’, grapte ik.
‘Vous ressemble exactement comme elle.’
Haha, ik vond het best, voor twee euro scoorde ik deze heerlijke, chagerijnige dame. Een blik in heur ogen alsof ze dat jaar nog niet gepoept had. Zo zou Babette eruit zijn gaan zien als ze niet leefdtijdloos was geweest.
‘Mijn naam is Babette en ik…’, vul maar in.