TEKSTEN MET MS

De eerste en nog steeds beste behandelaar waar ik ben geweest was Ton van Gelder. Iemand raadde me aan eens bij ‘m langs te gaan. Hij is heel belangrijk geweest in hoe ik met mijn ziekte om ga. Fantastische man. Intelligent en warm.

Het begon al goed. Zijn praktijk zat ergens in Rotterdam.

In de straat aangekomen, bleek zijn adres een achteraf gelegen, wat crunchy ogend pandje. De deur ging automatisch open en ik kwam in een wachtruimte terecht met allemaal Mandela’s aan de muur, kleden op de grond, een heftige wierooklucht en een werkelijk vreselijk new age-muzakje.

Ik nam plaats en bedacht dat als zijn deur open zou gaan en er een man in wit gewaad de kamer uit zou komen, ik rechtsomkeer zou maken. Inmiddels kan ik daar waarschijnlijk wel mee omgaan, maar toen nog niet.

De deur ging open en een aardig ogende man van middelbare leeftijd met spijkerbroek en colbert kwam naar buiten.

“Kom verder. Excuses voor de lucht en slechte muziek, ik huur hier zolang onder.’

De basis voor jarenlang therapie was gelegd.

Binnen gekomen en voorgesteld, vroeg hij me op een behandeltafel plaats te nemen. Hij begon allerlei flesjes en stenen op mijn buik te leggen.

“Mag ik vragen wat je aan ‘t doen bent?”

Ton hield op en zei dat hij me dat zeker uit wilde leggen als ik dat wilde, maar dat dat wel even wat tijd zou kosten.

“Dat kan, maar je kunt me ook m’n gang laten gaan, dan ben ik een kwartiertje bezig en dan kunnen we daarna rustig even wat  praten.“ Goed ingeschat. Hij plaatste wat naaldjes. In het gesprek na de behandeling vertelde hij me globaal wat een behandeling  in de Energetische accupunctuur inhield. Hij vertelde wie hij was en wat hij voor mij zou kunnen betekenen. En dat het goed was de komende tijd,  tot de volgende afspraak, geen suiker te eten. soort van ontgiften, zeg maar. Daarnaast was hij heel geïnteresseerd in mij; m’n leven, m’n jeugd, m’n werk. Hij vroeg honderduit. Soort  therapeut. Dat van die suiker valt nog niet mee bleek. Het zit overal in. En, zo ben ik opgevoed, geen suiker is geen suiker.

Toen ik drie maanden later weer bij Ton was, vroeg hij hoe het met me ging. Ik antwoordde dat het goed was maar dat ik dat ‘geen suiker’ wel heftig vond.

“Oh ja? Hoezo dan?”

Ik vertelde hem over alle boodschappen waar het in zat en broodbeleg en dat koken best veel gedoe was nu. Én dat ik in Italië op vakantie was geweest en dus geen ijs mocht.

“Geen Italiaans ijs?!”

“Nee” zei ik, daar zit toch ook suiker in.

“Ja, maar dat is echt superlekker. Daar word je heel blij van en dat is belangrijkere dan welk dieet dan ook.”

Hatsjikidee. Hoewel hij het zelf niet door zal hebben gehad leerde ik hier een van de lessen volgens welke ik mijn leven leef; Medicatie, ziekte, therapie, carrière, geld. Allemaal belangrijk, maar blij zijn is belangrijker.

Dat is een keuze natuurlijk. Zoiets als geloof. Je kan er voor kiezen om te denken dat bidden helpt. Net als ik met m’n ‘blij-verhaal’ zal ook de biddende het uiteindelijk van de ziekte verliezen. Heeft het dan niet geholpen?

Onzin, uiteindelijk gaan we allemaal. Het gaat om de reis, nietwaar?

Het is ook wel gevaarlijk dat blij zijn. Het heeft iets oneerlijks naar anderen. Toen ik nog niet in een rolstoel zat, viel ik regelmatig. Voor mij was dat geen ramp, als ik niet al te lullig terecht kwam,. Maar anderen schrokken er van. Als ik dan lachte was dat natuurlijk vervelend voor ze, terwijl ik het gevoel had dat ik het minder erg maakte.

We blijven nog even bij de gesprekken met Ton van Gelder. Die hebben me veel gebracht.

Ik, we, wilden heel graag kinderen. Niet toen al perse, maar dat ik het wilde was me wel duidelijk. Het toen nog gebrekkige internet en gesprekken met artsen vertelden me wel dat MS niet zozeer van vader op kind werd doorgeven maar hooguit in een familie aanwezig kon zijn..

Goed nieuws, maar vaag. Niemand in het reguliere circuit kon me  echt een zinnig, afdoende antwoord geven. Dezelfde angst die je overal tegenkomt; ‘als ik het fout zeg of doe, kan dat later tegen me gebruikt worden. Kun je alles beter een beetje in het midden laten’.

Ton gaf me een echt antwoord op de vraag of ik met mijn aandoening wel kinderen moest gaan krijgen”

Hij redeneerde voor zich uit:

“jij bent eind twintig. Dat is de leeftijd dat de ziekte zich meestal uit. Had jij liever gehad dat jouw ouders jou niet op de wereld hadden gezet?” Ik antwoordde ontkennend, ik had een super jeugd en genoot van m’n leven.

“Is dat dan niet je antwoord?” zei Ton. “Zorg dat je kinderen ook zo’n fijne jeugd krijgen, daardoor hopelijk ook zo van hun leven kunnen genieten en tegenslag, als die komt, aan kunnen.”

Volgens mij is dat aardig gelukt. Natuurlijk was de ziekte er, in steeds grotere mate, maar het ongelooflijke plezier dat zij én ik aan hun jeugd hebben beleefd, maakte dat het ziek zijn hooguit soms lastig was. Nooit erg.

De vrouw of assistente van Ton van Gelder belde me op een gegeven moment om te zeggen dat Ton ongeneeslijk ziek was en de tijd die hij nog te leven had niet meer wilde werken. Ik heb ‘m nog een boomerangkaart gestuurd die ik toen net gemaakt had; ‘u leeft te snel’. en ‘m bedankt voor de prachtige sessies. Ik kreeg een hele fijne brief terug. Fijn mens.